ZEYNEBİM

Nurlu bir ortamda gözünü açtın
Muhammed ehline ışıklar saçtın
Kadına bakışta çığırlar açtın
Önünde durulmaz çığdı Zeyneb’im

Gelince ocağa o sevgi nuru
Naz ile büyüdü aşmıştı zoru
Yalvardı Tanrıya dedemi koru
Duası dilinde tığdı Zeyneb’im

Hasan’la Hüseyin adı dilinde
İffeti, namusu, arı elinde
Destanlaştı Zeynep Arap çölünde
Türküdür dilimde dağdı Zeyneb’im

Düşünce imgeye ağladı mısra
Hecede bölündü sinem Zeyneb’im
Adını taşıdı yirminci asra
Babaya cihandı candı Zeyneb’im

Kıyama durmuştu kardeş gidince
Zem ile gelene şemdi Zeynep’im
Kerbela çölünde destek verince
Kufe de şehide zemdi Zeyneb’im

Vefaya, sabıra örnek olmuştu
Kerbela çölünde kanlar donmuştu
Kardeşi ölürken aciz kalmıştı
Belagat ağıtı yağdı Zeyneb’im

Zeynep adı bizde yiğit adıdır
Darda kalanların zülfikarıdır
Bu çığlık Hüseyin feryadımıdır
Feryadın Yezidi boğdu zeyneb’im

Hüseyin yolunu sen ki yol bildin
Dededen babadan feyizler aldın
Anıla anıla bu güne geldin
Yüzlere güneşler doğdu Zeyneb’im

Efkan Ötgün