AĞLA MESCİD-İ AKSA

İslâm’ın gözbebeği, mukaddes, mahzun şehir.
Akıyor sokaklarda sanki kandan bir nehir.
Beşikteki bebekler ölüme uyur bir bir.
Kiminin yüreği taş, kimine düşer tasa!
Ağla sen sessiz sessiz, ağla Mescid-i Aksa.

Nebiler Nebisi’nin incindi aziz ruhu.
Bilmem kim durduracak, bu vicdansız gürûhu ?
Bırakın Müslüman’ı, hiç insan yok mu yahu?
Birleşmiş Milletler ki; zalimlerden nasılsa.
Ağla sen sessiz sessiz, ağla Mescid-i Aksa.

Nasır tutmuş vicdanlar, et parçası yürekler.
Batılı medeniler, kobralar engerekler...
Kör ve sağır insanlık halâ daha ne bekler?
Güçlü her zaman haklı, sayılıyor hülasa.
Ağla sen sessiz sessiz, ağla Mescid-i Aksa.

Kudüs, ah canım Kudüs! Ne şirin beldesin sen.
Aşıkların gönlünde, kalplerde, dildesin sen.
Zalimler kuşatmışken, çok mahzun haldesin sen.
Bu mukaddes davada benim de kanım aksa.
Ağla sen sessiz sessiz, ağla Mescid-i Aksa.

Sen miraçta Resul’e mübarek bir duraktın.
Bir ilahi aşk ile gönülden gön’le aktın.
Şu halinle Fikret’i sanki yetim bıraktın.
Seni böyle görüp de, imdada koşan yoksa,
Ağla sen sessiz- sessiz ağla Mescid-i Aksa.

Fikret GÖRGÜN
12 Nisan 2002