Çocuktu işte....

Çocuktu işte her söyleneni gerçek sandi.
Gerçekle hayali ayırt edemedi.
Hayalini söyleyeni kendi hayaline katti.
Kendi hayalini gerçek sandi.

Hayallerini adayip hayallerde sonsuzlasti, hayallerinde yer almadığıyla.
Dedimya Çocuktu işte bir tek onda var oldu bir tek o var sandi yalan dünyada.
Küçücük dünyasını ona adayip onu tek gerçeği yapti.
Inandı ona herkesten fazla.


O çocuğu seviyordu, kirmazdi, kiyamazdi....
Çocuk kiyamadi, kizamadi...
Çocuktu işte her gösterilen sevgiyi gerçek sandi ama Kıyıldı, kırıldı, masumiyeti elinden alindi.... vazgeçemediği tarafindan.

Çocuktu işte olsun dedi.
İnsan sevdiğini kirmazmiydi en çok. Sevmedigiyle ne işi vardi ki insanin.
Sevdiğim de beni sevdigi için kırıyor değilse kirmazdi dedi kendince.
Çocuk hakliydi kendince beslediği duygular safti, temizdi, masimdu....
Herkesi kendi gibi temiz sandi kirlenmiş dünyayı düşünmeden.
Önce ki yaşadıklarını unutarak o farkli dedi.
O herkesten farklı. Yalan soylemezdi o sevmese seviyorum demezdi.
Hakliydi çocuk kendince dünyanın nasıl olduğunu unutarak.

En çok o kırdı çocuğu.
Hayallerini elinden aldi.
Güven duygusunu yıktı diğer insanlara karşı.
Masumiyeti kaybetti çocuk.
Sevgi, Aşk, Sevmek, sevgi için emek....
Hepsi yalanmis dedi.

.... Sonra dediki çocuk " ne kadar kacarsam kacayim senden, kactigim kadar batiyorum yokluguna" bu yüzden BURDAYIMMMMM diye haykırdı dünyadaki kavuşması mahşere kalmış aşklara.