her günkü günlerden bir gündü
seninle günaydın dediğim hayata
arandım bakındım sağıma soluma
yüreğimde bulduğumda

aldım kalemi elime
küçük bir kağıt
ağzımda sigaram
başımda sevdam
başladım yazmaya

yağmur kar tipi engel değildi
hayalin gözümde canlandığında
tebessümüm oldun
dost canlısı bakışlarınla
sevgim büyürken gün gün
olanaksızlıklar kesti yolumu
açlığım mide kramplarım tuttuğunda
gelirdi aklıma

ruhumu sarmaşık olup sardın
düşünmedim senden başkasını
acılarım oldun mutluluklarım gibi
ağladım gözkapaklarım şişti
sen görmedin

öyle büyüdün ki bende
nefes alışlarım
kalp atışlarımla
ellerini tutmak istercesine
uzattığımda ellerimi
boşlukta kaldığında
sen hissetmedin

emeğim oldun
koşuşturmalarımda
zaman aralıklarını iple çektim
sesinle coştum
sevinçlerim sığmadı ele avuca
hüzünlendim
gözlerimde yas oldun
ağladım gizlice

sen duymadın hıçkırıklarımı
seni anlamadım kırdım
her ayrılışımız
sevginin çokluğuydu
mutluydum
hüzünlerimle bile

sen vardın seni duyumsuyordum
sesim boğulurdu yalnızlığımda
gecem zindan gündüzüm haram
gidişini düşünmüyorum
sen bendesin ki

seninle dolup seninle boşalıyorum
sen yüreğimdeki tek sevdam
özlem hasret ve ruhuma can verensin
aşkım sevdiğim
her şeye rağmen

sönmüş volkanın ilk ateşi
ve depremlerin en şiddetlisi
kelimelere sığdıramadığım
anlatmaya cümle kuramadığım
varlığımın özü

sevda çekmeyen anlamaz seveni
sen tanrının vergisisin
korkmam haykırırım
her yerde her zaman
mutluluk gözyaşım sevdam..

Cemal Karsavran