tek sözcük bile
söylemek gelmiyor içimden
yalnızlığın büyük şiiri; sessizlik...



deniz atına binmiş rüzgâr
beyaz yelesi kıyılarda
savruluyor doludizgin
köpük köpük bir kısrak,
aşkla kâlbe yeniden
saplanıyor bir mızrak!



söz bitti, zaman dingin
kuvarsın altında kadran
akrep önde, geride yelkovan;
kalakaldık öylece,
çırpınışı canhıraş, duyulmuyor kâlbimin...



oysa ben seni
kör, sağır, dilsiz gibi seviyorum;
beklentisiz, çekingen, donuk, saydam
isyanları oynuyorsun içten içe
artık yeter, adım at be adam
hep böyle seveceksen
sevme beni dercesine;
bağışla, geç kalmışım sana
anam beni çeyrek asır önce doğurmuş
isyanım doğduğum zamana...



sevgilimsin,
başımın tacısın ama
uzaktan uzağa,
artık yüreğimin bacısı ol,
acısı yeter bana!



havada bulut; ebr-u Nisan
kırılmış çiçekli bir dal
akasya gibi mahzun;
neye baksam
seni seviyorum diyerek
yeniden aşkla
boğuluyor kıyılarda insan...




Şaban AKTAŞ
19.05.2004