Eskiden bir devlet baba varmış bi yerlerde
Oteriteymiş eskiden kalmaymış
Baba canmış
Devlet baba bi konuşsa kimseden tıs çıkmazmış
Baba, ana, evlatlar, her, kes, Bu durumdan mutlularmış
Sonra babanın biri gelmiş
Başka bir babaya benzemeye kalkmış
Yüz vermiş, yüz vermiş, yüz vermiş,
Derken bir kaç kendini bilmeyen evlatlar
Yüzün; Astarın’ı, istemeye başlamışlar
Baba bunu düşünememiş, yada/ düşünmüşde işine gelmemiş
Bilmiyormuşki yüz verince astarını isteyeceklerini/ nede bilerek vermiş
Neyse artık/ Astar’da, astar, diyorlarmış
Baba; yav astar yok diyormuş
Nerden bulayım yüz verdim’ya, yeter
Olmaz diyorlarmış astar’da, astar
Hadi bakalım astar bu durumda kara borsaya düşmüş
Her koldan astar arıyorlarmış
Koymuşlar keplerini önlerine halbuki; baba yeter lan artık/ sizin astarınıza dese
Ne diyeceklermiş neyse biz dönelim masalımıza
Gerçi kepleride yokmuş’da, önlerine koysalar / başların’da,
Masalmış bu’da, öyle işde
Çünkü bir delinin biri, bir kuyuya astarı atıvermiş
Önce kimse bilmiyormuş; sadece kuyu’ya, taş atılır sanıyorlarmış
Sonra öğrenmişler astar kuyuda
Şimdi bin akıllı toplanmışlar astarı kuyudan çıkaramıyorlarmış
Hem Astarı tanımıyorlamış’ki, zaten
Astar suyu sevmezmiş; suya düşerse leke olurmuş
Yıkasalar bile kullanıldı diye adı çıkarmış lekeli kalırmış
Astarın hayrı kalmazmış artık / astarlık’dan, çıkarmış.
Yahya sevim ; Aydın.