Mecnun gibi hissediyorum bazen...
Kendi yalnızlığımdaki kalabalığın ortasında boğuluyorum,
Bazense yokluğunla savaşıyorum...
Savaşıyorum ama galip kim?
Sen mi?
Yoksa yalnızlıktaki ben mi?
Çözemiyorum ruhumu,
Ve oturup düşünüyorum...
Çıkamıyorum işin içinden...
Buhranlar,dertler,çilelerle dolu odam...
Duvarlardan gam fışkırıyor,
Sanki çığlık atarcasına...
Bir de sen...
Ah sen...
Hayatımın bitmek bilmeyen macerası,
Bir hikayedeki son bulamadığım,
Sonuna geldiğimde başa döndüğümü anlamadığım sen...
Hayat gibi,saniye gibi buğulu cama bir ismi yazıp hiç gitmeyecekmiş hissi olur ya,
Aynı o duygu gibi olan sen...
Sen belki bir kuşun kanat çırpmasındaki özgürlük,
Savaşın ortasındaki bir çocuk,
Ve ağlamaklı bir gökyüzü...
Sen neydin ya bende?
Çözemedim ben seni...
Rüyalarımla karışık bugünümde olanım,
Sanki kafamı çevirip de göreceğimsin..
Bir o kadar da yok olanım,gidenimsin...
Boşversene...
Sen sensin...
Bendeki sense bir başka sen...