Son yazımda yaşam çoğu zaman hüzündür demiştim.
Az bile demişim… Aslında o her zaman hüzündür.
Sen onu hep yaşıyorsun ama onu göremiyorsun.
Yaşama kendi gözlerinle baktığını mı sanıyorsun

Sen, yaşamında hiç kendin olabildin mi korkusuz
Rahatça sere serpe özgürce sunabildin mi kendini
Çiçek açıp o benzersiz kokunu yayabildin mi
İçinden geldiği gibi şarkı söyleyip, dans edebildin mi
Yaradılışının özgünlüğünü, yansıtabildin mi özgürce

Koşulsuz sevip sevilebildin mi hiç
Gerçek aşkı yaşayabildin mi bir kerecik
Yaşayıp yaşayamadıklarını sorgulayabildin mi
Tarafsız olabildin mi kendine karşı?
Seni mutluluğun zirvesine taşıyacak
Farkındalığın farkına varabildin mi


Gerçek hüznü gülerken yaşıyorsun, farkındamısın
Gülüyorsun kahkahaların taa uzaktan duyuluyor
Duyan da senin sahiden güldüğünü sanıyor
Neye, kime güldüğünü bilmiyorsun, gülüyorsun
Bir özürlünün başka bir özürlüyle alay edişine,
Engelli birinin yaşamla savaşındaki takılmalarına
Gülüyorsun. Saf bir çocuğun masum sorularına
Ama kendinle alay edip gülmeye yanaşmıyorsun
Gülerken kendini aynada izledin mi hiç
Dene ve gör, gülen yüzünün seni birden terk ettiğini
Aynada gördüğünün, aynanın karşısındaki olmadığını
Seni teslim alan egonun, benliğince sorgulandığını
Anlayacaksın o zaman o gülenin sen olmadığını.


Nerede bir sevda türküsü duysan gözlerin dolar
Hatırlatır sana bir anda yarım kalmış aşklarını
Buram buram kokusunu duyarsın sevdiğinin
Derin bir hüzün o anda kanatır yüreğini
Gizli gizli silersin kanayan gözyaşlarını
Acı çeker sevgililer orada, o aşkın yoludur
İşte bu yüzden şarkılar hep hüzün doludur


.
İsmail ÇAMLIOĞLU
Aliağa