4
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
981
Okunma
aslında ben en çok babamı sevdim;
annemi sevebileceğim kadar..
yüzüne her baktığımda,
saygısızlığımda;
alışkanlıklarımda üzmek vardı,
çocukluğumdaki heyecan kadar..
yapabilecek birşey kalmadığında,çaresizlikle;
suçladım hep kalbiyle
ve aklandım kendimce sevgisizlikle,
terkedilirken hep yalancı gülüşlerin arkasından ilgisizlikle
ben en çok babamı sevdim,
annemi sevebileceğim kadar kalbimdeki belirsizlikle..
12’ye 8’di tansiyonu anlardım hiç bakmadan
en son babasının mezarında gördüm ağlayışını,
gözünden hiç yaş akmadan..
Cevap Yaz