Sanma ki
Volkan olsan
alevlerin yakar beni
yirmi dört yıl
yanmışım
için için
senin haberinde mi
sanma ki
dağ olsan
kalırım altında
aldığım nefeslerden
dahamı ağırdır
senin kayaların
sanma ki
kırarsın
kolumu kanadımı
kullanmakla
bana karşı evlatlarımı
ben ne karlar eskittim
ne fırtınalar kucakladım
ne seller altından geçtim
sanma ki
boğarsın beni
bir kaç damlan da
ben
ne acıları yaşamışım
uyurken kainat
ne sabahlara
açmışım yağmur gözlerimi
ne kasırgalar
estirmişim yüreğimde
uyurken
dağlar denizler
şimdi
oyuncakmı sandın
ellerinde kurduğun
geç onları sen bir kalem
ben geliyordum
sen daha bu yollara girerken
şimdi
mum mu yakarsın kınamı
istersen halay çek
istersen ağıt dök
ben kayıp yıllarıma
çekmişim çoktan kalem
ben
çınarım çınar
evlatlarda bende dal
sen
yaprak tın düşüyorsun
dalımdan
hayat
yeniden başlayacak
ne ben
ne sen
geçmeyelim aynı yoldan
hatırı kalmamış
saygısı kalsın
karşılaştığımız zamanlarda
geçmiş
yirmi dört yılın
en azından

Gezgin_Sair