sormayın kimsin nesin diye
kayboldum kendi içimde
sildim sevgileri aşkları
buruşturup attım çöpe

dün geceydi çok eski değil
yüreğimde düğümlenen anlamsız kelimeler
bedenim bir adım ileri giderken
ruhum iki adım geri

deli divaneydim sokaklarda
poyraz vurdukça sallanan
başım yerinden düşecekmiş gibi
ayaklarım dolanırken birbirine

halsizlik kaplamıştı her yanımı
üşüyen bedenim tir tir titrerken
buz kesmiş parmak uçlarım
tarifi mümkün olmayan dile gelmeyen bir türlü

çözüldü çözülecek dizlerimin bağı
biten gün yorgun ben yorgun
bitkin çaresiz
yürü yürü yol bitmez

kibrit alevinde ısıtırım morarmış parmaklarımı
her nefeste ciğerlerimi sigara ateşiyle
gözlerimi kapıyorum rüzgara
nefes nefes alıyorum geceyi

her sokak lambasının altında karalıyorum
durup durup bu şiiri
parmaklarıma bıçak vursalar
acımaz kan akmaz ayaz kesmiş

ben üşürüm içim üşür
yalnız sokaklarda
giderim gittiğim yeri bilmeden
bir boşluk var bende benden içeri

mide krampım başladı
ayaklarım buz
kaç zaman sürer bu ayrılık
kaç saat yol uzun

biter mi ki gece yalnızlığım sokaklar
gittikçe gözümde büyüyen hayat ben bitmeden
ayaklarım bir adım gider
yüreğim iki adım geri

tatlı bir haz veriyor tenime vuran rüzgar
gökte gri bulutlar giderken benimle
bulutlar kayboluyor gözlerim de ben kayboluyorum
İstanbul yitik şehir ben içinde

Karakedi Edebiyat Dergisi 2022 sayı 62

Cemal Karsavran