‘’Ve men Mü min billâhi yehdi kalbe İbâdet el Âbdi Nûri kalbe’’
Allah ım beni nûrunla yedi yönden kuşat ...

Ârif olan utanır avam halka bakınca
Öncen bir damla suyken şol insana akınca
Hak huzurunda huzur candan kalbi yakınca
Gökyüzü yere inse, varlar içinde yoklar

Hakkı görür ârifler o manaya bakınca
Mirâs kalır ellere gözler yana akınca
Adam gibi adam ol, kindir kana sakınca!
Kimse kimseye bakmaz, zor çetindir o yollar.

Hakk’a yönelen gönül, halktan çeker elini,
Huzura eren gönül, lâl eyledi dilini,
Yegâne o varlığa, yegânenin belini
Kan ağlarken insanlar, gönül gözüm yâs tutar.

Rabbine sevdalanan, aşkına teslim olur
Aşkıyla sarhoş olan, secdede durgun olur
Sensin diriye mihrâk, mahlûkât senle solur
Dilşikeste olan kûl, huzurunda lâl olur.

İnsan aslında âciz, sevdasıyla çok büyük
Gönüllerde taht kurdu, davasında büyüklük.
Canı her zerresinde çırpınırken o küçük
Hikmetiyle râhmeti O nûruyla âlânûr.

Girdâb-ı belayla ah, vûslatım olsun EY RABBİM
Âdem-i te’lîfiyet, ah sonbulsun EY RABBİM
Sevdandanla yanarken sarsın nûrun EY RABBİM
Gülden köprü kurarlar, aşkına âşık kûllar.
*
Nigâr Bedirhan