Anam gülleri severdi.
Güller de bahçemizi.
Pembe pembe açardı baharda güllerimiz.

Toprak suyu severdi.
Güller de toprağı.
Can ciğeri gibi açardı güllerimiz.

Anam beni severdi,
Ben de anamı.

Anam bazan döverdi.
Tenim acırdı belki,
Ama yüreğim hiç acımadı.

Anam yoksuldu.
Ama beni hiç aç bırakmadı.

Benim anam;
Babam gibi çalışır,
Anam gibi kucaklardı.
Beni kimse anam gibi kucaklayamadı.

Anamın ölümü de güzeldi.
Dudağında pembe gül gibi gülücük vardı.

Ana gülücüğü
Yüreğimden hiç çıkmadı.

Erkekler ağlamaz dediler.
Ben de ağlamadım.

Güller hep ağladı sana
Çok ağladılar ana.

Bahçemiz taşındı hemen mezarına.
Hem bahçesiz,
Hem sensiz kaldım ana.

Köklerini kıskanırım güllerin.
Sarılır mı acaba sana ?

Oğlum deyişini kimselere yakıştıramadım,
Senin yerine kimseyi yüreğime sıkıştıramadım.

Yalvarsam Allah’ıma;
Geri gelmeyeceğini biliyorum.

Tek umudum var Ana;
Gelmeyi diliyorum koynuna.


Orhan Semiz
(Karacan)