Ey can…
İnsan canan olmalı
Varlığın sahibine adanmalı
Ölümle iç içe yaşamaya kanmalı
Nefsini kurutmuş bir ruh u edep bulunmalı
Aşkın firkatiyle yanmalı, sevdasına meftun olmalı

İnsan
Bir afet karşısında
Metanetini korumalı
Tedbirsiz takdire bel bağlamamalı
Yoksa akıl ve ilim niçin varlık sanılmalı
Duygusallık seline kapılmaktan elbette kaçınmalı

İman ederiz
Hayrın ve şerrin kime ait olduğuna
Bilmediğimiz hikmet ve sır bulunduğuna
Teslim oluruz, amenna ve saddakna söyleriz
İman ettik, inandık ve tastık ettik diye teyit ederiz
Ne kadar sahipleniriz ve kalbi hassasiyet gösteririz

İnsan
Dünya için
Ne kadar gayret gösterirse
Heves ve hevası için gece gündüz demese
Her şartta keyfiyeti baz alsa, kahkaha ile rahatlasa
O an kalbi daralsa, nefes nefese kalsa, gözleri kararsa
Terden sırılsıklam olsa, imdat diye melül melül balınsa

Etrafını
Saran, merakta kalan
Yardım için koşan, telefon açan
Bir müddet sonra kızmaya başlayan
Bilmeden acil müdahale yapmak için uğraşan
Yakınları yok mu diye soran, ortalıkta perişan kalan
Kim bilir ne kadar hazırdır bu duruma ve vaki olacağa

İnsan
Her bakımdan
Kalbinin sahibine yönelmeli
Yalnızca O’na yer vermeli, O’nu en yakını bilmeli
Dünya ve nimetlerinin iki rekât olan sabah namazı
Sünnetinden daha ehemmiyetsiz olduğuna iman etmeli
Her şartta sıratı müstakim için gayret etmeli, öteyi sevmeli

Mustafa Cilasun