Nasıl bir açlıkla doğuyor insan nasıl

Sütte beklememiş et parçası sanki

Gözler aç

Ruhlar aç

Mide aç

Hepsini aç

Kemiriyorlar koltukları masaları duyguları Tiransı

Toprağı yağmalanmış

Sömürülmüş madenlerin vagonlardaki şarkısı

Görmek istediklerine ayarlanmış mercek ve iris

Ağı delen mızrak ellerinde Anakarsis

En eski tasımız o dolmalı

"Var" olanı sürdürmek için dolmalı

Yaşamsallığı büyümeyi sistem döngüsünü

Bak nasıl dönüşecek her şey

Sonrası bildik yaşam süreklilik

Nefes aldı dolaştırdı kırmızı kanallarda

Boşalttı gün aşırı ve sindirdi

Gökten düştü kutudan çıktı göründü

Pastayı kesti ve büyük bir dilim yedi

-Anne kılıklı bir zebaninin kızını dövdüğünü duyuyorum şu an. Hayır dinlemiyorum asla; maruz bırakılıyorum buna. Parmaklarım duruyor, aklım şerefeye bakıyor, dudağımın kıyısı çekiliyor; içim şaşkın... Ha ne dediniz? "Medeniyet" mi? İşte o, kılıktan öte olamıyor yazık ki. Keşke! Hangi "aç" tası boş o kendi kanını döven yaradılış kazasının?-

Yazmayacaktım ama en çok da bunun için yazmalıydım

Açlık hep açlık

Of

Güçmüş otoriteymiş açlıktan başka şey değil

Scarlett O’hara geliyor aklıma

Bereketi yakılmış toprakta savaş sonrası

Elleri havada

Gömdüğü yumrular ve savurduğu tohumlara bakıp da

- Bir daha asla aç kalmayacağım!

Aç kalmayınız!