Dostlar...
Bu satırlar yıllar önce Kıbrıs’da askerken karaladığım bir yazıdır.Şiir mi?değil mi?
karar verememiş ve ’şiirimsi bişey’ diye kaydetmişim defterime.Karar sizin......

Bu elime kalemi alıp sana şiir yazmak için,
Beklemeye başladığım kaçıncı gece?
Ve içtiğim kaçıncı sigara?Bilemiyorum.

Kahretsin neden olmuyor,neden yazamıyorum.
Nerde ilham perilerim?Neden yardım etmiyorlar?
Yoksa onlardamı terkettiler?Bilemiyorum.

Oysa ne güzel şiirler yazardım eskiden
Karamsar olmayan,Sevgiyi anlatan
Henüz kin ve nefretle tanışmamıştım ozamanlar
Düşmanlıkları değil dostlukları
Karabulutları değil yağmurları
Çiçekleri,Kuşları,Doğayı,Aşkı,Seni yazardım
Sevgini kazanabilmek için iğneyle kuyu kazardım
Doğruya o zamanlar sen vardın
Şimdi yokluğunmu böyle elimi kolumu bağlayan?
Terkedilmişlikmi?Sevgisizlikmi?
Evet evet birşeyler eksik ama ne?Bilemiyorum.

Kimbilir belki bir çocuk görmem lazım
Üstü başı pis ama neşe içinde sokakta oynarken
Ya da,ya da ne bileyim bir deli tay görmem lazım
Uçsuz bucaksız,Yemyeşil bir vadi de
Özgürce ve alabildiğine koşarken
Belkide bir Anne kuş görmem lazım
Çığlık çığlığa bağırışan yavrularını doyururken
Ve bir Kelebek görmem lazım
O bir günlük ömrünü,rengarenk kanatlarıyla
Çiçekler arasında uçarak geçirirken.

Oysa bunların hiçbiri yok şuan
Bir ben varım yapayanlız
Ve yalnızlığımı acımasızca yüzüme vuran bir gece
Birde uykuya direnen gözlerim.
Bomboş odamın duvarlarında patlıyor
İsyan dolu,sitem dolu sözlerim.

Eğer birgün kurtulursam bu dört duvardan
Dönersem kendime ve kavuşursam özgürlüğüme
Ve dost olup gecelerle onlarıda katıp gündüzlerime
Sana güzel bir şiir yazabilirmiyim.Bilemiyorum........