vay benim kalem tutan elim
vah ki sana bunları yazarken
bırakamadın kalemi...
kazıdın kağıda sanki
ayrılık sözcüklerini...

haklısın sana kızmamalı
senin suçun değil tabi
bir zamanlar sevda sözcüklerini
neşeyle hatta şımararak yazardık değil mi?
ve hatta şahidimiz sigaramızdı

evet önce o gitti! !
ardından çakmakları topladık ortalıktan
çayında tadı yok,
oda gider yakında
haklısın her sey aşk yüzündendi
şimdide aşk yüzünden
biterken yanında
illa bir seyler almak zorunda/mı?
//
sen yaz ama,
eskileri hatırlayarak,
bak ne olursa olsun
vefalı kalemimiz ve dostu kağıdımız burada
şöyle başlayalım satıra:

"mayıstı, mavi denizin martıları uçuyordu üstümüzde
yeşil gözlerine bakarken bir bulut kapladı kentimizi
yağarken bahar yağmurları ayrılık soktu yüreklerimize
unuttuk orada kendimizi ve acı çeken iki kişilik ruhumuzu"

orada oldu olan ne varsa
önce martılar kayboldu üstümüzden
sonra yağmur dindı, geçti, gitti bulutlar
senın gözlerin yerde, ellerin cebinde
ben mi? ben mavi denizin üstünde

işte böyle demeli ayrılık gününe ait nameleri
bırakalım derdi, okumasa da cümleleri
unutursa artık gün gün bizi, anlarımızı
eskimişiz demektir, bittiğimizle beraber

vay benim kalem tutan elim
sözlerimin hayal değneği
yare ulaşan acılı dilim
biten aşkların şahidi
...........................buda böyle bitsin
...........................koy artık noktayı.


çırak