Kırkı bulmadan görmüyor gönül,âmâ serdeki göz
Kırkında kemale eriyor insan dilde değilmiş söz

Anladım ki zaman içinde eriyen benim kandilim
Sararıp solan benzime düşmüş süveyda benliğim

Hüzzam bir beste nağmesi gibi yaşlı bedenimde acılar
Her uzuv lisan-ı hal ile düşmüş canıma sanki yabancılar

Nalan-ı dîl sed pare çeşmi giryanıma olmuş bülbül
Odur ki nehirleri kıskandırır nar-ı cehennemi eder kül

Sırtımdaki yükü yıkıp baktım ömrün zerzavat karesi
Gördüm ki nefsi davalarda tükenmiş hayat merhalesi

Hani onca dost yaren boşaldı gönül sarayım viraneyim
Gel dersin hala nefsim dönüşü olmayan yol nasıl döneyim

Yarin gözyaşları üzerimde başımda toprak kokusu ağır
Benefes meyyitim nedir bu vaveyla!! olmuşum sağır

Ey Rahmetullah’a açılan ellerime,âmin..diyen dil
Ahvalimi sevgiliye aşk-ı lisan ile arz eyle haddini bil

Kulhasan