[ kalin



Orta yaşlı adam ses tellerini tüten sokak lambalarına asarak,
Terk edilmiş ev gibi terk ediyordu kendini,sevgilisinde
Aklının en ücrâ köşesine siniyordu bir baykuş ,iniltileriyle
Ağır ağır tüketiyordu gözlerini tedirgin bir unutuşun adında
Geri dönüşü olacak bir gidişin kapısını açmak istiyordu
İstiyordu ama…
Sonra yükses sesle konuşmaya başladı kendi kendine
- Yağıp, dinen yağmurlarda unuttur bana kendini
Yoksun ya,
Alevli bir şafakta çarpsan beni serin rüzgârlara
Sevmelerim yalnızlık rengine dönüşse düşüp düşüp her kalkışımda
Ve bütün şehirde saat dokuzu beş geçse göç vaktinde
Ve belli belirsiz bir nihâvent boyun büküşünde düşsem sana hâlâ
Peki, ben kaybolurken kendimin kendinde, kimdesin sen..?
Sabahın gözlerini silerken Güneş bilinmeyen köşelerinde bu şehrin,
Sanki bir sığınma duygusuyla saklanırım avuçlarıma
Daha çok yalnızlık düşer payıma sarsılan yollarda
İçim bulanır
Ama gitmeliyim
Kar beyaz bir karanlıkta kimse benim ayak izlerim olmuyor çünkü…
Yetim kalıyor maden ocaklarının kör karanlığında adamlar
Mahzenine küsmüş karanlık gibi okunmamış kitaplarda
Büker boynunu benim gibi
...dedi.
…
Orta yaşlı adam,
Yüksek sesle yapılan bu iç hesaplaşmanın ardından
Hafif kalan sevmelerin çatlak camından baka baka
Ara sokaklara daldı, kayboldu
Dönmemecesine…


süleyman altunbaş...22 nisan 2014...bafra...saat 00:17