Geniş uzun bir yol bu
ben de yürümeye hevesliyim
yol kenarları çiçek sepetleriyle süslü
çiçeklerin her rengi
sırtımı yasladım yeşile
dayadım alnımı maviye
aklımı kaldırdım,yüreğimi açtım güneşe
martılar dayanamadı selama durdular.

Bütün kırıklarını topladım hayatımın
atmıyorum sadece biriktiriyorum
malum çevre kirliliği var
dönüştürülebilsin diye kederler
ayak üstü söylenen yalanlar

boş veremiyorum işte neyapayım
boş vermek bir boşluk gibi
bırakamam o boşluğa kendimi
hem de sırf ben seviyorum diye...

Yolum uzun
hoş kısa bile olsa ne farkeder ki
artık tamamlanıyorum
bağırmak istiyorum kardeşim
bağırmak

az kaldı tamamım
ağaç bile diktim hem de sere serpile
bağırmak istiyorum be kardeşim
bağırmak

içim kıpır kıpır
kabımdan taşacağım sığamıyorum
zaten sığmak da istemiyorum
sevinçle hüzün karışık kasemde
coşku da var
ama bu aralar en çok coşku

öyle şeyler söylüyor ki bazen
bana aşık olmasından korkuyorum
hani o da yarım kalırsa diye
uzak durayım hiç cevap vermeyeyim diyorum
olmuyor ki
o zaman duygular avaz avaz
sağır vaziyetteyim
kimsesizim...

Neyse
yolum geniş ve uzun
çiçek sepetleriyle süslü
ben yoluma bakayım
ben yaprağıma
bedenimin sıcaklığına
ben üşümek istemiyorum artık
düşünmek istiyorum mavi umutları
bir ağaç gibi mesela
filizlenceğimi her baharda

beyaz elbisemle topluyorum çiçeklerimi
etekleri kat kat karanfil
Belki de karışığım biraz her yanım çelişki
Ben de mucize
tanıştığıma memnun oldum.
06.02.2011

EVGİN ATALAY