güneşi
ben söndürdüm tek bir damla gözyaşıyla

bu gece balıkçı kasabasının matemi benim
geceden ayı gökyüzünde yıldızları bir bir ben söktüm

göksunun delisi yakamozlar soluksuz kalsın
ölsünler diye...

şubat ayazını düşürdüm
bahar sabahı gülün çeperine tutunmuş şebnemlere
bir de avucuma sığınmış sen kokan sıcağına üşüyüp titresin diye...

yoksun ya sabah olmasın
güneş yıldızlarla beraber ölse de gün sensiz hiç başlamasa...

korkmuyorum artık
biliyorum diğer adımda yalnızlık
ölesiye sessizlik dört bir yanım sensizlik...

meğer ne çok kanarmış vurulduğu yerden insan
ne çok yanarmış alev ateş sevgi dolu yürek...

avuçlarımdan kayıp giderken
ölüm gibi uyku gibi damardan çekilen kan gibi hayat

giderken götürdün ya söküp yüreğimi çukurundan
kayan yıldız gibi...

ne zor içinde bir yalanı bir ömür taşımak hamal gibi
koynunda koca bir yalanı yalancıyı sen gibi...

söyle ey yar şiir oldun da yazmadım mı
leyla oldun da ben mecnun olup yolunda ölmedim

kalem sızım
hala şiirler yazıyorum sana uzun gecelerin koynunda

gökyüzünü kağıt
gözlerimi kanatıp yaşımı mürekkep yaptım da

gün yüzü görmemiş düşlerime albatros kanadı takıpta
sen şiir oldun da ben şiirler yazdım mı...

bağıra çağıra şarkılar söylüyorum duymadın mı
söyle vefasız adını andım hala kulakların çınlamıyor mu...

söyle vefasız sen leyla oldun da ben mecnun olmadım mı..
Hasan ODABAŞI