sahipsiz sevdamı
gömüyorum kimsesizler mezarlığı yüreğime

yazısı silinmiş eskimiş
yitik lahit şimdi yüzleri kirli soluk benizli çocuklar gibi

göz yaşıyla suluyorum solmuş çiçekleri
uyuyan sonbahar ölüleri kurumuş bir avuç yaprak bakışlarım
kimsesizliğe gömülmüş verandanın küf kokan kuytusunda şimdi...

avuçlarım soğuk
parmak uçlarım hissiz kalem sızım bir kaç sefil mısra işte...

soluksuz kalmış bir yudum nefese muhtaç düşlerim
ne bir şiir ne de yanık bir türkü sesi hayallerimi çalan

sevgisiz hissiz
ayaza çekmiş gece karası gölgeler şimdi

öfkesi dinmiş
dingin mavisini kaybetmiş derinlikler gibi yüreğim....

gider mi
git dersem yıldızlar gecelerimden
yakamoz ölüleri denizlerimden çekilir mi

kapatmalı gözlerini soluk gecenin koynunda ay
unutmalı ne varsa dünde kalanları yaralı sevinçlerim

ve yarınlara inat her şafakta güneş topladığım çiğ taneleri...

toparlanın
düşlerim hayallerim umutlarım

üfleyin
soluğunuzla diriltin feri sönmüş gözlerimdeki acıyı
adam gibi bir ömre vasati kaç yürekli sevda sığar bilinmez ...

sürüklenirken bir garip muzdarip sonbahar
küf kokulu kuytulara sığınsın eksik kalan sevdalar...

Hasan ODABAŞI