Saklı şehir gibi gözlerim yasaklı sevdama
Sevdam ki yorgun gönlümün dar sokaklarında
Paramparça
Kayboluşlarım çınlıyor kulaklarımda
Özlemlerimde kanıyorum
Sensiz yaşadığım günlerin adını koyamaz oldum artık
Saatlerin mevsimlerin hükmü geçmiyor
Bir insan nasıl uzaklaşabilir kendinden
Nasıl düşebilir ki kendi gözlerinden
Nasıl sığdırabilir varlığını yokluğunun arkasına
İşte öylesine felç duygularım
Kekeme umutların dilinde çaresizliğim
Gittikçe seyreliyor soluklarım
Korkarım nefesimde sıkışıp kalacak ismin
Doludizgin delibozgun sevdam sonum olacak
Korkarım

Kendime seyirci kaldığım günlerin artığıyla oyalanıyorum
Sessizliğine öfkelendikçe çığlıklarım suskunlaşıyor
İzdiham yaratıyor sergilediğim bakışlarım
Ezbere bildiğim anıların umursamazlığında
Yitirdiğim ayak izlerini arıyorum
Bu aşka bu ömrün yetmeyeceğini bile bile
İnkârlar biriktiriyorum
Suç biriktiriyorum ayrılığa dair
Temize çekebilmek için kendimi
Oysa hiçbir yol götürmez beni vuslata
Ömrüne sürgünüm ben
Senin ellerinde ölüme misilleme
Tek gerçeğim senmişsin meğer
Yalan olan bu hayatta


Gecenin burukluğu hüznümün kanıtıdır
Kocaman bir mavilik var içinde
Biliyorum seni sevdikçe
Hayallerimin tenhalığında ıssızlaşıyor düşlerim
Gözlerim yoksul
Yollarım uzak
Uykularım eksik
Gün be gün artıyor ıstıraplarım
Ve gün geçtikçe çoğalıyor yürek sancılarım
Alev alev dondum
Kor kor üşüdüm
Ve her bulduğumda seni
Kaybettiğimi anladım
Bir başlangıcın sonuymuş bu
Uzun soluklu gecelerdeyim anlasana
El oldum kendime yoksun diye
Gecenin tam ortasında
Bu alabildiğine sensizlikte
Bu alabildiğine yalnızlıkta
Sabahın uzaklığına bakıp bakıp
Feragat ettim kendimden artık