İnsan ki; Eşrefi Mahluk;
Gelirken başlarda taç, kundağı pak,
Giderken omuzlarda taht, kefeni ak.
Berzah’dan beşiği binek eyleyen,
Faniden Bakiye tabutla gidiyor.

Geleni ağlayan, gideni ağlatan
Rahmetiyle alemleri yaratan
Sırrın sahibi Sultan’ı Sübhan,
O’ndan geldi insanlık, O’na gidiyor.

Sıraya girmiş bütün insanlık
Eceli gelen çekip gidiyor
Kimi genç ihtiyar kimisi çocuk
Sırası gelen göçüp gidiyor

Ne para ne mülk fayda etmiyor,
Cepsiz kefeni giyen gidiyor.
Omuzlarda dağların taşıyamadığı yük,
Kaygıyı gönlünden atan gidiyor.
Son nefesinde tatlı bir tebessüm,
Seyretsen acep neler görüyor,
Ölmeden önce ölen biliyor.


Bir yol ki karanlıktan Nur’a uzanır
Köprü başında Azrail
Elinde Fermanı Rahman
Yüzü tebessümle durmuş da
İster yatağında ister dağ başında
Vakti geleni alıp gidiyor.


Erzurumlu Hayrettin KIZILOĞLU