Kınalanıp rüzgârı takan saçlarınla,
Ellerinden öperek annenin,
Ardına bile bakmadan gittin.
Demedin ardımda kaldı diye,
En sevdiğim yârim, kundakta bebeğim.

Takıp süngünü, aldırmadan ölüme,
Bir olup yürüdün meleklerle,
Korkunun kırıntısı bile yok gözünde,
Sen Türk’tün, hiç gelirdi sana ölüm,
Şehadet şerbetinle yandın özünde,
Sen ölmedin ecdadım, gün doğduğun gün.

Karanlıklar çökse de üstümüze,
Ağlasakta biz şiirlerde dize dize,
Şehitler ölme, vatan bölünmez,
Hepimiz biriz, biz gelmeyiz göze,
Emanetçiniz Atam, sen üzülme.

Doktor bile bakamazken avladına,
Bir çocuk paramparça derken “Baba”,
Sen meleklerle yürürken tebessümle Allaha,
İçimde sen diye durur bir acı,
Unutulmadı cephane taşırken ölen bacı,
Bilenler Kur’an ile gülümsedi ölüme,
Çanakkale şehitlerin yatağı,
Gülleleri göğsünü siper eden askere,
İman dolu bir kalple savaştın,
Şehidim ölmedin sen her an aklımdasın.
Unutmak gaflete düşmenin ta kendisidir.
Çanakkale iman dolu bir ecdadın,
Özgürlüğünün eseridir.


Şehidim nur içinde yat ki,
Bu memleket unutmayacak sizleri,
Emek verdin, zayi değil emeklerin,
Kanının sahibi bu bayrak,
Yiten yok ruhta, gelecek her an senin,
Ansam da seni hıçkırıklarla ağlayarak,
Şehidim, doğduğun andır sen asla ölmedin.


BAKİ EVKARALI

BUGÜNE GELMEMİZE VESİLE OLAN ŞEHİTLERİMİZ’E...
HER BİRİNİZİN ELLERİNDEN ÖPERİM.