beynimin hücrelerine nüfuz etmiş tüm harflerini kazıyorum
adını, tadını, kokunu, dokunu…
ki, bu bir nevi
kendimi kazımak yeryüzünden biliyorum
olsun
ötenazi hakkımı kullanıyorum…

sana
bütün sokakları cinayet
ve bütün odaları intihar kokan
bir sevdanın
karanlık koridorlarından
yazdığım için üzgünüm…



üzgünüm
yağmurlu bir havada
yolunu kaybedip uçup gittiğin gibi
yağmurlu bir havada
yolunu bulamayıp
geri dönemediğin için…



ama biliyorsun
hiçbir acı sonsuz değil
ve hiçbir üzüntü
mumyalanmış bir ceset gibi taşlaşmıyor
yüreğinin orta yerinde…



evet
itiraf ediyorum
gerektiğinden fazla tuttum yasını
muhtemelen
öldüğünü kabullenememekti bunun adı…



neyse
çok şükür
bugün kapadım göz kapaklarını
bağladım çene bağını
ve okudum ruhuna
bildiğim tüm duaları…



şimdi
bir kahve yapacağım
ve kırk yılın hatırına
gülümseyeceğim kendime yudumlarken
sigaramın sarkan küllerinde
izlerken kayboluşunu
kendi küllerimden doğmanın
hayallerini kuracağım uzun uzun
öyle ya,
kadim bir hatır olmalı insanın kendisi!







Sev_tap







10.03.2014