1
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
2193
Okunma
Matem: dolu artık bu köhne ev
Bir zamanlar cıvıl, cıvıl, neşe doluydu oysa.
Şimdi buruk hüzün,keder dolu.
Hazan mevsimi geldi çattı….
Düşen yapraklar , gibi bir,bir.
Göç aldı göçmen kuşları.
Hey: hat, boynu, bükük, yaralı.
Bir ben kaldım. bu köhne evde..
Her güne uyanış benim yok oluşa.
Bir adım daha yaklaşmam.
Bu yalnızlık yitirmişlik. Yüreğimin hazanı.
Bu ev bu oda sensiz, yıkık ,dökük, viran
Ya ben ,ya ben karanlık içinde .
Sensiz,çaresiz,kimsesiz.
Matem tutuyor artık bu ev.
Karanlık köhne bir yalnızlık
Odaların, her köşesinde, senden bir hatıra.
Boş kalan çerçeve, kokun sinmiş yatak.
Yürek yaralı gözünde yaşlar.
Sensizlik mahkumu ben ve köhne ev…
NEBAHAT KILAKAY
5.0
100% (1)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz