Gönül, öyle engin sevgi bahçesi,
Ne fırtınalar koptu, ne şimşekler...
Döküldü, yürekte o son güller...
Sardı ufukları kapkara tüller...
Sağnaklar ki, saçlarımdan sürüdü,
Yüreğimi, ne acılar bürüdü...
Çalkalandı durdu kendi içinde,
Duruldu, duruldu, sustu sessizce...

Bir gün küçücük, yeşil bir filiz,
O solgun demetten yeşeriverdi.
Uzattı yaprağını, yavaşça,
Dudakları gülümseyiverdi...
Bir el okşamıştı, öksüz başını,
O yüz, ona çatmamıştı kaşını.
O dil, sanki çekiyordu kendine,
Günebakan gibi, döndü yüzüne,
Sanki, elvedâ der gibi artık hüzüne...

Açtı sevgi çiçekleri pıtrak pıtrak,
Dört bir yana saçıldı kokuları,
Öyle dönüyordu şimdi başları...

Oysa sevgi, acılarla karılmış,
Yürek parça parça nasıl yarılmış...
Zaman zaman yaraları sarılmış...

Yine de, mutluluk bir tatlı hayâl,
Sardım yüreğimle seni, sen hep orda kal...
Benim sevgim, soldurmayacak seni,
Sakın canım, sakın unutma beni...

Hâlenur Kor