İlk konağım Konya oldu
Tam yirmi dokuz yıl oldu
Şimdi benim evcik n’oldu
Ben köyümden ayrılınca

Ben köydeyken anam sağdı
İmran bacım hastalandı
Dost düşmanlar faydalandı
Ben köyümden ayrılınca

Yılda bir sefer giderdim
Deli çaydan su içerdim
Çokça anamı özlerdim
Ben köyümden ayrılınca

Ben mahzunum gönlüm kırık
Dertler birbirine girik
Artık benim benzim soluk
Ben köyümden ayrılınca

Ancak beni biri anlar
Şiir yazdım tomar tomar
Ben söylerim kim ne anlar
Ben köyümden ayrılınca

Babam çok oldu öleli
Yetim büyüttüler beni
Acı eser poyraz yeli
Ben köyümden ayrılınca

Bağı bahçeyi bıraktım
Ağaçları odun yaptım
Kış günü sobada yaktım
Ben köyümden ayrılınca

Tatlı balım acı oldu
İp urganım orda kaldı
Bağım bahçam harap oldu
Ben köyümden ayrılınca

Halam rahmet emmim gitti
Dertler birbirini yitti
Yoksulluk hepsine yetti
Ben köyümden ayrılınca

Gurbet sızı ben üzgünüm
Nerde kaldı eski günüm
Konya’ya uzandı yelim
Ben köyümden ayrılınca

Hacı Ömer hem komşumdu
Hem de hısım akrabamdı
Çok ağladı çok da yandı
Ben köyümden ayrılınca

Özüm tutmaz gözüm ağlar
Sılada emmi dayılar
Ben söylerim onlar ağlar
Ben köyümden ayrılınca

Altmış sekizi bitirdim
Anam bacımı yitirdim
Gurbet,sana neler dedim
Ben köyümden ayrılınça

Gitti gençlik çıktı posam
Bu kadarlık yetti yaşam
Şiirler yazarım akşam
Ben köyümden ayrılınca

Sana derim çaylı köyüm
Doğup büyüdüğüm yerim
Esti yine kafa yelim
Ben köyümden ayrılınca

Taşdemir’im söyler hemen
Şiir yazmak haktan gelen
Kim anlar benim dilimden
Ben köyümden ayrılınca

22.05.2012 Hasan Taşdemir