O an...
Hüzünlendiğim
Bin bir sualleler
İçinde yaşadığım
Bir zamandı,
İçimin acıdığı anlardı
Suskun vaziyette
Ve kederli bir şekilde
Uzaklara umutla bakınan
Lakin çaresizlik içinde
Sıkışan yaşlı amcaya
Yaklaştım ve içimden
Gelen selamı verdim
Kendi halinde
Bankta yalnız otururken
Hal hatır sormak
Ve duasını almak
Niyet ve gayretindeydim
Ne kadar mahzundu,
Solgun ve yorgun
Bir vaziyette bakıyordu
Hiç tereddüt etmedi,
Sanki bu anı bekliyormuş
Gibi içini rahatça döktü
Meğerse neler geçmiş
Bir zamanlar fevkalade
Varlık sahibiyken
Bir tek erkek evladı
Dur durak bilmeden
Varlığı tüketmiş
Anne ve babasını
Muhtaç duruma düşürmüş
Bir çay içebilecek
Haclığı dahi kalmamış,
Emekli maaşına
Oğlunun ev kirası için
Kredi çektiğinden
Yarısı kesiliyormuş
Evde sabırla
Yolunu gözleyen teyze
Gözyaşlarıyla biz niye
Bu hale düştük diye
Her gün sual ediyormuş
Yaşlı amca; oğlum
Ben bilhassa yanlış yaptım
Tek evladım diye
Edep ve ahlaktan ziyade
Şımarmasını sağladım
Kendi yaşayamadıklarımı
Evladım yaşasın diye
Her yaptığına fırsat tanıdım
Her gün evde ağlayan
Yaşlı teyzeni
Hiç dikkate almadım
Ne söylediyse kestirip attım
Meğerse asıl olan
Çocuk sahibi olmak değil
O çocuğu vatan ve milletin
Ahlak ve faziletin ve insaniyetin
İstifade edebileceği bir can
Bir umut ve istikbal olarak
Yetiştirmeye gayret etmeliymişim…

Mustafa Cilasun