1
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
1610
Okunma
Küçük Adam
Büyük laf etti, üzüldü sonra küçük adam
Ağladı... Ağladı...
Gözyaşında boğuldu,
Güçsüzlüğünü anladı,
Âcizliğini bildi, gözyaşını sildi...
Sonra biraz yürüdü, biraz da koştu.
Hoştu, biraz da karmaşık duygular,
Kafasında duruyor, çok bilinmeyenli sorular...
Tek bildiğiydi bilmediği..
Neyi arıyordu da bulamıyordu ?
Neden mâviydi deniz ve gök,
Neydi başını döndüren dünyânın ?
Sımsıkı tutarken dünyâyı nebâtta kök,
Kim bilir ne zaman tutacak freni zamanın...
Geceler öksüzdü, gündüzler yetim..
Benim miydi taşıdığım kanım, kemiğim, etim..
Ne sanmıştı insan kendini, neydi ?
Oysa Yaradân, onun da sâhibiydi...
Sonra anladı, ağladı küçük adam.
Âcizliğini bildi,
Ve yürüdü...
|İbn Mâtem’in kaleminden..
5.0
100% (5)
Cevap Yaz