neden geldim ki ben bu şehre
ve neden görür görmez
aşık oldum bir ab-ı revan a
neden şiirler yazdım ona
adını kazıdım aklıma hemen
beni fark etmedi tamam
-beni görmedi-
beni sevmedi ama
neden öyle baktı bana
neden canımı yaktı
ben yüzündeki bir tebessüme
ömrümden ömür
feda etmeye hazırken
gözlerindeki ışığı görmek için
gece gündüz kapısında
müptela olmayı kabullenirken
onu karşımda görünce
geceyi gündüzü,acıyı derdi
hatta ölümü bile unuturken
sabahlara dek ağladığım geceleri
onun için kabullenirken
ağlıyor sanıp
yıkıma yeltenirken dünyayı
üzülüyor deyip
tüm karanlık düşlere güneş olurken
neden bir kez olsun
yüzünü çevirip bana gülmedi
ve umrunda olmadığımı bile bile
neden ben hala
kör bir umudun peşinde
sele kapılmış gibiyim
neden rüzgarın önüne katılmışım
ateşlerde yürüyorum
ve neden saklamak zorundayım
yaşadıklarımı hissettiklerimi
neden susmak zorundayım
neden ben keder yolundayım...


bir kez olsun
düşünmüş müdür beni
bir kez olsun
aklına düşmüş müyümdür
öyle değilse
neden bana acıyarak bakmakta
neden içindeki merhemet
alev alev yanmakta
yoksa yüzyıllardır
yanlış görmeyen bu gözler
göremez mi oldu doğruları
yoksa hissedemez mi oldu
yaşayacaklarını
neden uyku girmez de
o bekler gözümde
neden hep o var her hecemde
her sözümde
ölüyorum işte
ruh terke edişte bedeni...
o candan çıkan nefesimde...
NEDEN