Bir varmış
Bir yokmuş
Küçük bir çocuk varmış istanbulun varoşlarında
Her gün ağlarmış
Kimse bilmezmiş niçin ağladığını
Herkes acırmış ona
Yardım ederlermiş konu komşu her zaman
Kessin ağlamasını da
gülsün fukara diye
Günler geçmiş aylar geçmiş yıllar geçmiş
Büyümüş ağlayan çocuk
Bümümüş büyümesinede
Ağlaması hiç bitmemiş
Çalmış ağlamış çırpmış ağlamış
Dövmüş garibanları yine ağlamış
Uzaklardan taa uzaklardan bir bey el atmış
Bu ağlayan çocuğa
Bey ya her yerde hükmü geçer
Ağlayan çocuğu ülkesine kral yapmış
Halinden memnun büyük çocuk
Ama ağlamaya devam
-Yok beni çekemiyorlar
-yok tahtıma göz koydular
-Yok halkımla benim arama giriyorlar
Hep bu ağlamalarıyla çalmış milletin gönlünü iyiden iyiye
-Daha niçin ağlıyorsun her şeyin var
-Bu halk senin kölen gibi
-Çalışıyor didiniyor senin yedi sülaleni besliyor
Diye seslenenlere
-Ağlamakta bir sanattır diye cevap vermiş
Ülkesinin hepisini soymuş soğana çevirmiş ama
Hala ağlıyor muş o istanbullu çoçuk
Hemde kulakları tırmalarcasına
Halk ise çaresiz bıkmış bu ağlamalarından
Ama nafile
Razı olmuşlar çaresiz
Soysada halkı
Götürsede tahtı
-biraz daha alkışlayalım belki biter ağlamaları
Diyerek
Alkışlamışlar o ağlayan kahramanı
Ama hala ağlıyormuş
Sormuşlar daha hala neden ağladığını
-Artık istiyorumda gülmeyi
gülemiyorum ki" demiş.
Aklı yetenler ilim sahipleri onun bu haline
-Tabi gülemezsin
Çünkü sen ağlata ağlata ağladın
Ve çok biçare ağlayanların ahını aldın
Hak korkusundan değil hal korkusundan ağlarsan
ağlaman sürer kıyamete kadar