Teşbihte hata olmaz,
derler ya!
Hani canım,
misal bu ya!

Terazinin kefesini
oynaklaştırırken,
kiralık vicdanlar;
nedense devamlı,
adalet bu muydu? diye
şöyle bir sarsılıp,
her nasılsa bir şekilde
hep
geç kalsan
iki nefes arası yaşamaya...

İnce hesapların,
kayıp ve kalın kitabından
en sorulmadık soruların,
çoğunca
bulamayacağın cevaplarını ararken,
hep
erken alınsa elinden kağıtların
bu tuhaf sınavda...

Son zil çalıpta
çıkıp giderken,
gitmelerin
vazgeçilmez aksesuarı
ceketin bile seni tanımasa...

Kendine yabancı gurbetken
dünya,
yüzüne bakmayan aynaların aksi,
mahcup gülümseyişler gibi
ruhunda kaybolsa...

Ne yapardın için acıdığında?
diye
soracağım geliyor bazen...
Fakat,
ama,
lakin,
vazgeçiyorum.
Olamaz böyle bir soru,
olmaz ki;
SEN,
akılalmaz bir kaderin mahkumu değil,
kaderin,
akıllara sığmaz Hakimisin.
Öyle değil mi ALLAH’’IM?