VEFA GÖRMEDİM

Dostlukla süslendi gönül sarayı
Ay doğunca söndürdüler çırayı
Vurdular gönülde dostum Mirayı
Evlad-ü iyalda vefa görmedim

Eşe dosta harman oldu yüreğim
Dara düştü yandı yine ciğerim
Az verince bitti benim değerim
Evlad-ü iyalda vefa görmedim

Petek oldum kovan ile yediler
Yutkunmadan ne aptaldır dediler
Arsız arsız günahımı giydiler
Evlad-ü iyalda vefa görmedim

Her gelene açık kaldı kapısı
Sanıldı ki onlarındır tapusu
Yedi içti çekip gitti hepisi
Evlad-ü iyalda vefa görmedim

Kurmuştum onlara gönül köprüsü
Birer birer oldu ömür törpüsü
Kapandı yüzüme dostun kapısı
Evlad-ü iyalda vefa görmedim

Alçaklık payesi onlara düştü
Densizce yaklaştı sınırlar aştı
İntizar eyledim arşa ulaştı
Evlad-ü iyalda vefa görmedim

Cevr-ü cefayı dostlarımdan aldım
Tefekkür etmeyi ben vefa bildim
Temiz bir yürekle kapına geldim
Evlad-ü iyalda vefa görmedim

Ekmeği paylaştım tuzumu böldüm
Dostlukta inan ki hep vefa kıldım
İhanet görünce o an da öldüm
Evlad-ü iyalda vefa görmedim...
Hüma Efkan