Gecelerden bir gece gönlüme yağan yağmur,
Karanlık sokaklarda seni bekler dururum.
Parklar sular içinde her yanım olmuş çamur,
Sana söz diyenleri yeminim var vururum.

İçimde yanan ateş havalara uçuyor,
Beni bu hale koyan vefasız yar diyorum.
Yüzümü böyle gören uzaklara kaçıyor,
Gönlüm ateş çemberi elimde kar yiyorum.

Islak dudaklarıyla tarıyorum saçımı,
Uzaklardan el eden şeytan mı biliyorum.
Duruyorum kapıda değişmeden açımı,
Rüyalarımda bile “GEL” desen geliyorum.

Çözemedim yıllardır bu nasıl bir bilmece?
Sanki bizi bekliyor kulede nöbetçiler!
Bilenler “Allah için!” söylesinler kaç gece?
Başımızda uyudu tüfek elde bekçiler!

Yokluğunda ağladım “GÜL!” deyince gülemem,
Alın beni komşular götürün uzaklara.
Çağırdılar yeniden beklesinler diyemem,
Düşmek istemiyorum kurulan tuzaklara.

Sırrını çözemedim karanlık gecelerin,
DOĞANAY’ı bekledim yıldızlara bakarak.
Dilimin ucundaki düşmeyen hecelerin,
Senden hatıra kalan son resmini yakarak!..

Kemal DOĞANAY