yine suskun sesim çığlıklarıma
aklım harabe
uykusu bölünmüş gecelerimde
ihtilal yaptığım düşlerim yara bere


tırnak diplerimde çocukluğum ağır yaralı
içimde renkleri vurulmuş binlerce uçurtma var


sen
şairini arayan yarım kalmış bir şiir
satırlarımda devrik bir cümle
ve söyleyemediğim notasız bir şarkıydın dilimde


bu gece de
her gece gibi
ne çok yarım kaldık sabaha


bil ki
ben gözlerinde doğdum
derinliğinde soluklanıp
pınarlarından kana kana içmiştim hayatı

oysa şimdi
gözlerime sen öğrettin ağlamayı


söyle
şimdi hangi şehre sığınırım
bakışların emanetken gözlerime


hayat
kül taşıyan ateşiyle azalıyor içimde


saat
şimdi yokluğunun kaçı bilmem ama
belli ki
bizi bizden çok olmuş geçeli


kaç adımdı yokluğun sayamadım
attığım her adımın bir yanı yangın
bir yanı da ölümdür sevgili


şimdi
içimde iz taşıyan her acıya diz çöküyorum


bir elimde yokluğun
bir elimde kurşun

sensizliği üzerime giyerek gidiyorum

elveda...




İlhan Aşıcı