öyle umutsuz,
öyle kırgın bir anımda
girmiştin ki, hayatıma...
sen umut olmuştun,
umut sen,
senden sonra,
yanımda olmasan bile
her gece sana
iyi geceler dilemeden yatmadım...

sırf sen seviyorsun diye
saçlarımı koyulaştırdım
üstelik artık beni göremesende...
fesleğen yetiştirdim,
sen sevdiğin için
gözlerime sürmeler çektim,
bir yerde
karşılaşırsak,
beğenesin diye...

bilmem anlatabiliyor muyum?
varlığı varlığıma armağan olur sandığım
yüzüne baktığımda, yüzümü gördüğüm
gözlerine baktığımda, gözlerimi...
bu nasıl bir benzerlikti...

artık hiç bir şey
eskisi gibi olmuyor
biliyorum,
değişmeyecek bu dengesizlik
bir vardın,
bir yok oldun
bilmem hangi
cehennemdesin...

ne çok soru sorardım
sana hatırlar mısın?
ne çok kızardın sorularıma...
öyle korkardım ki
seni kızdırmaktan
sanki kızarsan
affetmezmişsin gibi gelirdi...

oysa, en çok sen yaraladın beni
gözüm senden başkasını görmezken
yaralarımı farkedemedim...
sonra azaldın içimde, tane tane
geçen her saniyede, uzaklaştın...

artık biliyorum, herşeyin sonu var
ve her şerde bir hayır...
varlığın umut olmuştu bir zamanlar
yokluğun kıyamet olur sanmıştım...
aldanmışım...

sevgilerde azalırmış meğer ve herşey değişiyor
hayat sensiz de, seni özlesem de devam ediyor...
şimdi artık, bütün yollar kapalı,istesende gelemezsin...
vazgeçtim seni sevmekten, aşk benide terk ediyor...

sibel