Yar…
Korkunç
Bir kâbusun
Ve ruhumu
Bizar eden korkunun
Nefesimi daraltan,
Çare adına
Sonuçsuz bırakan umudun
Her sahnesi, her katresi
Unutulmayacak bir dramdı sanki


Öyle ya
Bilinçaltımda neler vardı
Hangi lahzadan kalmış
Önyargılar mı kuşattı
Neden hesaplaşmak aşikârken,
Gecenin bu en masum
Sahnesinde yakaladı
Beden yorgun,
Dimağ vurgun yemiş gibi solgun,
Vicdan çaresiz durgun ne yapmalıydı


Bir telaş içinde
Ve terlemiş vaziyette
Gözlerimi açtım,
Kalbimin ritmi fazlaydı,
Bir telaş başucumdaydı
Refikama seslenemedim,
Derin bir uykunun hazzından
Yorgun bedenini ayıramazdım
Nihayetinde kâbus yaşayan
Ve bizar olan bendim,
Neden bir başkasına rahatsızlık vereydim


Fakat müthiş
Bir ihtiyaç içindeydim
Kalkmaya takati olmayan
Bir hasta misali dengesizdim
Ne kadar
Sessizlik içinde kalsam da
Refikam telaş içinde
Hayırdır inşallah diye kalkmıştı
Hemen lambayı yakarak
Gözlerimin içine baktı
Ve halimin
Hangi seviyede olduğunu anladı
Ne güzel bir yardı,
Hicranıma ortak olan edebi şiardır,
Vefa adına emsalsiz bir umut
Ve öte için en güzide arkadaştı…

Mustafa Cilasun