Ayakkabılarımı çıkarınca çığlığa uyanırım
Girmişim içeri yada girmeye hazır
Kapıyı kimse açmadı kimse öpmedi beni
Hüzün giyinir göz kapaklarımda bir çıkış
İçimde dağı dağlayıp erittim içinden geçip

Yanağını öpüyorum koltuğunda kitaplar
Daha ne kadar küçücüksün zamanda dar
Her bekleyiş ne kadar güzel heycanlı mı
Kopuşlar doğranmış gün içine parça parça
Ne zamandı öğlen akşam mıydı sabah ne

Gözlerimde bir nokta uzaklaşıyor öyle
Gözlerim peşine düşüyor uzuyor uzuyor
Silinmiyor kayb olmuyor göğün boşluğunda
Bir turlu erişemiyorum kipriğime değip kaçıp
Çok yoruluyorum artık çok gençte değilim ki

Soluma öyle oturmuş ki demir bir gürz
Kafamı haps etmiş karnımla soluklanıyom
Pimim çekilecek diye çok korkuyorum
Ama ayaklarımı seviyorum adım atmalıyım
Bağcıklarım bağlı olunca bir şeycik olmuyor

Haylı zamandır tereddütlerim var hayat
Hüznünden aldığım bu amansız tebessüm
Teslimiyete bırakmayışım mı can bedene
İnsan kokusu tüter yanık yanık bir yerden
Hava açık güneş var bağlar hep al yeşil



Ahmet Coşkun