Bir ipek kanat gibiydi kolların,
Sevginin, şefkâtin meltemi gibi...
Rûhundan, kalbime sessizce akan
En güzel duygulardı, duyardım...
Gözlerime ne zaman dalsa bakışların,
Titreyen bir damla görürdüm gözlerinde.
Akıtmazdın, bilirdim; acını içinde saklardın...

Nasıl bir sevgiydi ki böyle,
Saplansa da atılan binlerce ok,
Açardık yüreğimizi, kanatmak için daha çok...

Yangınların ortasında kaldık çâresiz,
Sürükledi bizi ordan oraya seller,
Bu tertemiz sevgiyi hiç anlamadan,
Anlamadan uzandı hep eller...
Kaçmak istedik kendimizden kaç kez,
Uçurmak istedik gönül kafesindeki hasret kuşunu,
İçimizdeki kor ateşleri,
Kutuplara kadar savurmak istedik...

Şimdi sessizce haykırıyor içimdeki çığlıklar,
Suskunluğum anlatıyor her şeyi.

Öyle kaldım ki nâçar...

’’Dil susar, faslı aşkı saz geçer...’’


Hâlenur Kor