her şey
seni hatırlatıyor bana
sonsuzluğun
çaresizliği içinde..
içimde
bir acı bir sızı
hüzünlere sarılmış yürek,
der gibi
sanki
götürün beni
ecellere..
sensiz kokan terim
kalsın burda..
göz yaşlarım
kanatlanmış uçuyor
sensizliğin diyarı nerde?
söyle!
söylesene,
her gün ölmem mi lazım
ille?
yumak olan hayat
zelzelelerde deprem
dibi kara
sonsuz,
güneş batmış
hiç doğmama niyetinde..
yaralar derin
değmiyor yaşamanın kıskacına
asarken beni bende
gülümsemelerim bahane
üzerinden basıp
geçmeye..
ben divane
zaman divane
ne güzel bir ikili olmuşuz
işte
amaçsız
hedefsiz bir ömürde
güçsüzlüğe dahi
diyemiyoruz elveda..
kaderin içinde
bir can
canansız,
resimleri hayalde
gözler nereye baksa
orda,
bakışlarında saklı,
bırakamıyor bırakmıyor
prangalarda zincirlere
bağlı,
yalnızlığı
tek
vuruş
gerisi bir varmış
bir yokmuş,
yaşamak
bir suçmuş gibi,
ben ise sanki
onun
son misali...

(Berlin,02.01.2014)

Talat Özgen