Zemheri ayazında süzinak bestedir çay.
İçi ve bakışları ısıtır özen ile.
Gül misalin elinde ferahnak destedir çay.
Güftelerin özünde tutkular gelir dile.


Renk ahenk bütünleşir muştu olur dudağa.
Berrak bakışlarıyla çeker kendine bizi.
Karanfil katresinden renk siner ipek ağa.
Efsane dudaklarda kalır karanfil izi.


Demlik ile çaydanlık ünsiyet eder dem dem.
Suyun en güzel hâli arz olunur sükutla.
Sessizlik bestesidir o dem dudağa merhem.
Ve sessizlik bozulur neyle kemanla utla.


Camın rengi değişir tenine değince çay.
Buğulu sözcüklerle zarafet resmedilir.
Demlikle hemdem olur başını eğince ay.
Çayın has iksirini hâlden anlayan bilir.


Bir Ankara sabahı yamaçlara sis iner.
Anemonlar kurumuş ağaçlar dökmüş gazel.
Hatıra sayfasına çayın ıtırı siner.
Bize nazı sevdirir demlikte mukim güzel.
Ankara,31.12.2013 İ.K