Uzatsam ellerimi elini tutacakken
Uzaklardan ümitsiz bakmaya mahkûmum yar.
Gönlümdeki varlığın cana can katacakken
Kendimi çarmıhlara çakmaya mahkûmum yar.

Ziyasına vurgunum gözündeki ışığın
Nuruna pervaneyim özündeki ışığın
Ölüm bile hoş gelir varsa başka aşığın
Şakağıma bir kurşun sıkmaya mahkûmum yar.

Yok bu derdin tarifi, anlatılmaz gerisi
Canlı canlı yüzülür hani insan derisi
Öyleyim ben gözümde varken yaşın serisi
Ciğerimi yerinden sökmeye mahkûmum yar.

Tesellisi olmayan kapanmaz bir yara bu
Geceyi zifir eden karadan da kara bu
Boynuma ilmek takıp çıkarır bir dar’a bu
İpi kendi elimle çekmeye mahkûmum yar.

Soluk alsam da sensiz yaşayan bir ölüyken
Gölgene öyle muhtaç, aşkın kızgın çölüyken
Gülüşüne sevdalı gözlerine deliyken
İçimi özleminle yakmaya mahkûmum yar.

Koşup sana gelmeyi hayal etsem bile tam
Yollarına düşmeye izin vermez prangam
Ellerimde kelepçe yüreğimde bitmez gam
Dünyamı temelinden yıkmaya mahkûmum yar.

Hasan Hüseyin YILMAZ