Önümde sıra sıra örülmüş taştan bir duvar,
Ne kırabiliyorum ne de delebiliyorum,
Sanki sol yanımdan geçen hisleri,hece hece ölçebiliyorum
Aslında ben bilmiyorum yada korkuyorum...
Kaybetmekten değil !
Çünkü kaybedecek birşeyim olduğunu sanmıyorum.
Ben aşk’dan korkuyorum,
Sadece onun esiri olmak istemiyorum...
Biliyorum !
Sevgi,anlık gelip sadece ihtimalle ömürlük süren bir histir.
Ama görebiliyorum !
Kırılan şeyin ayna değil’de bir kalp olduğunu...
Kalbim !
Sana sesleniyorum, bugün sakın durma olur mu ?
Durma ki özenle çektiğim bu çizginin üstünden,
Pembe tebeşirimle hiç taşırmadan geçebileyim...
Mutluyken geçirdiğim bir günümü,
Acısının kaldığı,pusulasını şaşırmış bir yokluğa
bir acıya,
bir yalnızlığa,
belkide bir günüme takas edebileyim...
Mutluluk !
Bir seferlik mi ?
Bir ömürlük mü ?
Bir kişilik mi ?
Sevebiliyorsan mutlusundur belkide...Kim bilir ?
Bu mutluluk adı verilen karışımın tarifini...
Düşündükçe mutlu oluyorum;
Düşünebiliyorum !
Bilmiyorum;
Sevebiliyor muyum ?
İstedim !
Tm o anda kaybolmayı,
Sular altında boğulmayı,
Hayatımın bir nefeslik olduğu anı,
Ben bir seferde tatmayı...Yakar derler !
Aşk çok yakar !!!...
Hayır.
Sakın vazgeçme olur mu kalbim ?
Böyle yenilemezsin sen hayata,
Böyle sonlandıramazsın hikayeni !
Sevemezsin’de zaten bundan sonra
Neden mi ?
Bilemezsin çünkü !
Beni,Seni,Bizi...
Kafesine almış demirden parmaklıklar,
Senin gücünden daha üstün belkide,
Savaşabilir misin ?
Gözlerim !
Kapanma sakın...Sırası değil daha...Düşün bi !
Maviye,yeşile baktığın anları, Anla !!!
Gül boğulmaz kokusundan,
Terazi ölçmez zamanı...Sonra...Ya sonra ?
Okyanusa ters mi akar sular ?
Ben sende tutukluyum;
Sadece senin içine hapsolmuşum...
Ölmek mi ?
Düşünmüyorum,
Seni bırakıp gitmeyi,
Kendimi, benliğimi ruhumla cezalandırmayı,
Hiç bir zaman düşünmüyorum...
Neden mi ?
Çünkü ben seni sevmeyi haketmiyorum!!!