Değerli üstad,güzel şiiriniz beni yıllar öncesine götürdü...Memleketteyiz,daha küçüğüm ben.Annem dışarı çıkmamızı çok istemezdi ama peri tam bir hayvan delisi,ben öyle çok seviyorumki ;dışarıya çıkar çıkmaz kendimi kümeste bulurdum ve canım annem her defasında beni orada bulur ve günün seranomisi başlardı,elbiseler yıkanır peri bit ilacına boca edilir saçlarının içleri,yeni komşu gelmişmi diye aranır ve bulunursa yok edilir...hele o kollarımdaki pirelerin hoplayışını asla unutamam...Kedimiz ,köpeğimizden gelenlerse cabası...Yani anlayacağınız üstad,anacığım küçük perinin sevgisinin taşkınlığından çooookk çekti... Dışarı çıkmamıza izin yoktu ya, annem de çağırıp çağırıp beni bulamayınca ayılıp bayılırdı. Pislik, bit, pire falan böyle kavramlarım yoktu hiç. Bende hâlâ da yoktur kedi köpek görünce illa bi mıncıklarım. Bi kere bitlenmiştim küçükken, hem de bayramda. Annem beni bile kaynatacaktı neredeyse. Çarşaf, örtü, tarak (evet tarakları kaynattı kadın) ne varsa kaynatmıştı. Ne eziyetli çocukmuşum ben! Bit kontrolü yapılıyor muydu size de ilkokuldayken? Kafamı sıraya koyup sessizce kafamda dolaşan kalemi beklediğimi hatırlıyorum. Üst katta bir komşumuz vardı, kulakları çınlasın anneanne deriz, hayatta hala. O da annemi rahatlatmak için “bit temize gelir yavrum” derdi kafamıza baktıktan sonra. Annem utanıyodu herhalde “Çocuklarım bitlendi diye komşular beni pis sanacaklar” diyodu içinden.

Siz çok yaşayın üstad,anılarımı debreştirdiniz...Teşekkürlerim nayif yüreğinizedir...Yolunuz bahtınız açık olsun....saygılar..... peri