1
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
1567
Okunma
Ben, milyonlarca ölmüş insanın,
Yüz binlerce aç, yüz binlerce ser sefil, ve kayıp
Bitmiş, tükenmiş, demir perde ülkesinden geliyorum!
-Ve hatta-
Bir akbaba olup, süzülüyorum gökyüzünde.
Cılız, kendinden geçmiş, fakat halen doğurgan kadınların
Yürümeye mecali kalmamış çocukların, adamların -insanlık ayıbı denilen- o açlığın, Afrikası üzerinden!
-Daha sonra-
Yeryüzüne inip koşuyorum, bir ceylan gibi.
Sırtlana, aslana, kan ter içinde, yem olmamak adına!
Hani şu, batılı medeniyetlerin
-Söz de- cennet bahçeleriyle çevrili
İnsanın insana saygı duyduğu, o soykırımların başladığı nokta, başkentlerinde!
-Yâni, utanıyorum-
Ve utandıkça;
Ayağım takılıp düşüyor
Yüzünü çevirdiğin, o son sözüme...
17.12.2013 - Adnan Bilgiç
5.0
100% (2)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz