Kapılar açılarak, beş yerden Trabzon’a,
Hava, kara, denizden; karadan, üç tarafa...

Arkasında yaylâlar, önde Karadeniz’im,
Dağlarım kar beyazı, masmavidir denizim...

Kırlarım; menekşeli, insanları; neş’eli,
Bir defa gelsen bize, oluruz bir hemşehri...

Sazımla, kemençemle, şâirim, yazarımla,
Ülkemde tanınırım; sanatkâr, adamımla...

Sevdâ olur, gönlüme; kuşların cıvıltısı,
Sabah erken duyulur; martılar cırıltısı...

Târihimle övünür, Atatürk’le yaşarım,
Şurada duruyor; bak, târih fotoğraflarım...

Sur, çeşme, minâreler nice târihi eser,
Bakmak için değil de; kapatsan, görür; gözler...

Cıhan pâdişâhını, yetiştiren Analar,
Selvi boylu başlıklar, Sülüklü’de sıralar...

Kalblere şifâ verir, Trabzon’um; gelene,
İstemiyorsan, bırak! Seven, tutsun; el-ele...

Sevgimi anlatamam- kara kalemler yetmez,
Bu anlattığım ne ki? Destanlarımız; bez-bez...

Kadir’im. Aşığıyım, canım; Trabzon’uma,
Hasretle bekliyorum; alsın, beni koynuna,
Türk Vatanı, Türk’ündür. Puşt oyunlar; boşuna.

Kadir Yeter. TRABZON.