ey martıların cennetinde var olan adam!
sözüm sana, bilki bulundugun yer,
cenneten kaçırılmış en mesut yer...
denizinden belki deniz kızı çıkmaz ama,
ekmegi boldur fakirin, martıların...

gülmez belki yüzüne surlar
ama bilki Galata’da hala nam var.
sahil yolundan sarayönüne yürü,
adımlarında orada olamayanlar için
şükür ile niyaz et, bilki onlar;
en nazlı sevgililerinden, dostlarından
dahası martıların cennetinden uzaktır.

ey İstanbulu yaşayan insan
sen bir kentin içinde,
bir kentin tek hakimisin...

istanbul budur, kendine baglar
sonra damarına padişahlık şırıngalar
o zaman martıları soytarın,
caddelerde gezenleri teban sanırsın...

oysa sandıklarının içinde unuttuğun
bir istanbul müptelacısı olduğundur.
istila etmiştir de bedenini, ruhunu da
sen sadece bir İstanbulluyum dersin...

ve martıların şarkılarında duydugun
ve seni sarhoş eden o kelimelerdir
"ey canım ıstanbul"