Sükût etmişti
Nefese müdrik olan canlar,
Edebi terennüm eden şevk-i hicranlar

Neden dur
Durak bilmiyor umutlar,
Ruhumdan sudur eden figanlar ve nisyanlar

Hep böylemi
Kalacaktı sinemden çıkmayan
Hüzünlü sızılar, o bıktıran azaplar

Çaresiz bırakan
O sabrı yudumlar, boyun
Büktüren bahtı karanlıklar ve ağıtlar

Aranırım, nerede
Akıyor ruhuma aşina olacak
Sebebi sürur inşirahlar ve umutlar

Mütemadiyen
Poyrazda mı solacak ve
Mecalsiz kalacaktır bu feryadı çırpınışlar

Gönül ağlar,
Dil çaresizliği yudumlar
Kalbimde niye durmuyor figanı hıçkırıklar

Söylenmek
Deva olmayacak sinemin
Solgun yaprakları bir bir sükûtumla kopacak

Ey yüreğimin sızısı,
Gönlümün dinmeyen ağrısı,
umutlarımın furyası duy sesimi

Yılların
Karanlığına bıraktığım
Günyüzü görmemiş ümitlerimi, çileli içlenişimi

Ruhumdan
Tebarüz eden ve feryadın
Sessizliğine rucu etmiş bulunan nağmelerimi

Bir şikâyetin
Ve hatta yeis içinde nefesi
Teneffüs etmenin ıstırabında ki günlerimi

Gönlüm
Niye bizar, hicran sessizliğin
Ahenginde şu mezarımı nefsim için aralar

Heyhat ki
Ahım kim için yüreğimden
Bir hüzün ile gönülleri yâd ederek ferahlar

Toprak
Kalbim için ne ülfetli bahtiyar,
Yar olmasaydı bu aşk-ı hayat neye yarar

Mahzun
Çehreleri gördükçe, figan eden
Nefesleri düşündükçe, utanmak bana yarar

Gel söylenme,
Ruhunu esir alan bahanelerle
Nefeslenme, aşk, benlikten temizliktir

Kalbi lekeleri,
Nefsi hergelelikleri, nefesi
Müddete bırakılan avarelikleri silmektir

Gönül gözüyle,
İnşirahın vecdiyle sevda ile
Yüzleşmektir, ne tendir nede bahanedir

Her adımın
Ve nefese amade olan o canın
Murakabesinde hali sabırla demlemektir

Mustafa Cilasun